Στις 14 Φεβρουαρίου , ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στο σχολείο μας, το 1ο Πρότυπο ΓΕΛ Χαλκίδας, ένα κουτί με διαφανείς πλευρές γέμισε με καρδιές, που έχουν πάνω τους μηνύματα δύναμης για τα παιδιά που παλεύουν το θεριό, τις νεοπλασματικές ασθένειες.
Η 15η Φεβρουαρίου είναι η παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα κατά του καρκίνου παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Έτσι επιλέξαμε να δώσουμε στις μέρες μας άλλο νόημα, και να μιλήσουμε για το “κακό” για να γίνουμε όλοι πιο δυνατοί.
Ξεχύλισαν οι καρδιές μας ευχές -μηνύματα δύναμης, που τη δύναμη αυτή είδαμε στην ιστορία του Αλέξανδρου, του παιδιού που άφησε το ιδιαίτερο παράσημο -το αλογάκι με τη φράση :θα ξαναβγεί ο ήλιος-,που αξίζει σε όλα τα παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους.
Την ιστορία, μας την αφηγήθηκε η μαμά του, καλεσμένη μας, που πια είναι η μαμά Ματίνα και που κάνει με τους εθελοντές του Συλλόγου έναν συνεχή αγώνα αγάπης και φροντίδας για τα παιδιά που ασθενούν. Μέσα από την ιστορία του Αλέξανδρου νιώσαμε τι σημαίνει αξιοπρέπεια, κατανόηση, συγχώρεση και τι είναι αδιακρισία κι αναλγησία, αλλά και τι προσφορά.
Σε αυτή την προσπάθεια που κάνουν οι εθελοντές του Αλέξανδρου, κάπως προσφέραμε και μεις ως γνήσιοι Βαλεντίνοι, εραστές της ζωής! Ειδικά για τη μέρα δημιουργήθηκαν κόκκινες καρδούλες με το βασικό σύνθημα “Αγαπώ και δρω” στον 3d printer από την ομάδα COP του κου Τσάλλα. Και πήραμε αντίδωρο τραγούδια της αγάπης από τη Λέσχη Μουσικής της κας Μπολανάκη. Και στο τέλος φύγαμε για τις τάξεις μας με τις κατακόκκινες καρδιές μας γεμάτες όμορφα συναισθήματα, που ξεπερνούν τον Άγιο Βαλεντίνο του εμπορίου.
Πέρα από το όποιο ποσό συγκεντρώθηκε και διατέθηκε στον Σύλλογο του “Αλέξανδρου” ως ενίσχυση στη δράση του για την αγορά των μηχανημάτων ανίχνευσης φλέβας για πιο ανώδυνη αιματοληψία, σημαντικό ήταν που κάποιες μαθήτριες ζήτησαν να ενταχθούν στους εθελοντές της ομάδας.
Για όλα τα παραπάνω, αξίζουν στα παιδιά μας και τους συναδέλφους , που στήριξαν την πρωτοβουλία αυτή, οι στίχοι του Ελύτη:
“Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.
Είμαστε από καλή γενιά”
